Audrey Wyckmans en haar team zijn nog volop in verhuismodus in het nieuwe kantoor in Kontich. Na maandenlang behelpen hebben ze eindelijk een ruimte om met een verkleind maar hecht team aan nieuwe collecties te werken. “In augustus kwamen we te weten dat er een overnemer was voor Gigue, na het faillissement van de Duror Fashion Group (met ook Terre Bleue en Zilton, red.) in juni”, vertelt Wyckmans, de vrouw achter het merk. “We zijn onmiddellijk de zomercollectie gaan ophalen bij de curatoren. Die was al af. Onze commercieel directeur, Hilde Van Moer, zat middenin de verkoop aan boetieks toen het nieuws over het faillissement binnenkwam.”
Een pand van vader Wyckmans in Kontich werd omgetoverd tot tijdelijke stockage en bureau, in afwachting van een nieuw hoofdkwartier. “Van daaruit deden we de voorbije maanden de verkoop en styling. Onze patroonmaker heeft een atelier, het technisch team ging bij haar thuis werken aan nieuwe stukken. Niet ideaal, maar bon. Als we nog op tijd een wintercollectie wilden hebben, dan moesten we ervoor gaan.”
De wintercollectie voor het najaar is nu af, de zomercollectie hangt in meer dan tachtig boetieks én in de (voorlopig) enige overblijvende Gigue-winkel in Gent. “Het deed deugd om te merken dat de klanten ons echt gemist hebben. Het inkopen gebeurt normaal in juni, maar ze hebben budget vrijgehouden om onze collectie nog te kunnen kopen vanaf dat we wisten dat we terugkwamen. Ze zeiden: ‘We hebben jullie nodig in onze winkel.’ Er bestaat een Gigue-klant die ze met concurrerende merken niet tevreden kunnen stellen. Dat geeft hoop voor de toekomst.”
Te veel managers
Gigue staat er dus weer, maar het was niet evident. Dat is het allang niet meer in de modesector. In 2011 was er een eerste overname door een groep investeerders. Zes jaar later verhuisde het merk naar Duror, en in 2021 ook fysiek naar het Oost-Vlaamse Eke, na dertig jaar in het Antwerpse. Maar een faillissement komt anders aan dan een overname, weet Audrey. “Het was een klap. We voelden wel aan dat het financieel moeilijker ging. Er zijn openstaande facturen, je krijgt rappels van leveranciers. Maar je weet niet wat erachter zit. Er werd ook niet goed gecommuniceerd door de groep.”
Het onverwachte nieuws kwam op 29 juni. “Via Teams, een dag voor iedereen in verlof ging. Honderdvijftig werknemers, onder wie veel alleenstaande moeders. Ze hadden het op een andere manier kunnen doen.”
Gigue werd het slachtoffer van “te veel management”, vertelde oprichter Jo Wyckmans twee dagen later in onze krant. Audrey beaamt. “We zijn altijd winstgevend geweest omdat we met een klein team waren. Dat is heel fijn werken. Ook als er iets niet in jouw vakje past, doe je het gewoon. We kwamen in een grote groep terecht waar ieders taak afgelijnd is. Er waren te veel managers en te veel meetings waar niets uit voortkwam. Plots hadden we twaalf mensen op marketing. In een groep als Duror zijn er overkoepelende functies die niet specifiek voor je merk werken, maar wel deels op je budget komen. Op den duur kan je niet meer winstgevend zijn.”
“Mijn vader was een van de eersten in België die zich bezighield met voedingssupplementen. Hij is nu bijna 80 en zegt altijd: ‘Vroeger maakte ik de vrouw mooi langs buiten, nu langs binnen’”
Audrey Wyckmans
Bij Castellino komt het merk opnieuw in een kleiner nest terecht. CEO Lieven Vandaele heeft twee kinderkledingmerken en enkele wijngaarden in Spanje onder zijn vleugels. “Blijkbaar is hij altijd fan geweest van Gigue. Toen hij hoorde dat we over te nemen waren, heeft hij meteen contact opgenomen”, zegt Wyckmans.
Ze is blij dat ze weer haar ding mag doen. Het grootste deel van haar team trouwe collega’s kon aanblijven. Sommigen zijn al dertig jaar bij Gigue, net als Audrey. “Castellino wil ons autonoom laten werken. Geen overkoepelende functies, geen hiërarchie. Een beetje zoals vroeger. Vandaag hebben we op marketing alleen ons Nele van den online (lachje).”
Een androgyn begin
In het nieuwe hoofdkwartier aan de bedrijvige Prins Boudewijnlaan worden ondertussen stoffen gekozen voor de zomer van 2026. Gigue is de vreemde eend in de bijt in het gebouw. De meeste buren zijn techneuten, het interieur is zo grijzig als de Belgische lucht. Een beetje een mismatch met het bonte, chique Gigue.
“Op termijn zou ik graag in een pand met meer karakter zitten, vooral om onze klanten te kunnen ontvangen in een mooie showroom”, zegt Audrey met een glimlach. In afwachting daarvan wordt de grijze ruimte zo goed als mogelijk opgefleurd met de kleurrijke collecties en oude campagnefoto’s. “Ook die hebben we moeten terugkopen van de curatoren”, zegt de creatief directeur met een pijnlijke grimas.
Een beeld van een vrouw – of toch een man? – in een geruite blazer valt op. “Dat is een foto uit de allereerste catalogus van Gigue. Geshoot in Ierland. Het is wel degelijk een vrouw, Carrie Coffey heet ze. Mijn vader hield van die androgyne look.” Onder de foto staat ‘Gigue by J.H. Wyckman’ te lezen. “Onze naam is eigenlijk Wyckmans, met een s, maar mijn vader vond het zo beter klinken in het buitenland. Wyckman Corporation.”
Strenge leermeester
Jo Wyckmans behoorde tot de eerste generatie afgestudeerden aan de Antwerpse Modeacademie. Hij startte Gigue in 1991 op. Net ervoor was er een punt gezet achter A different dialogue, zijn label bij textielbedrijf Bartsons in Heist-op-den-Berg. Hij lokte een paar mensen mee naar Antwerpen en begon opnieuw. Met succes.
“We houden nog vast aan het idee van een total look, een broek en top die samen een outfit vormen. Maar er mag wat meer verrassing en fantasie in zitten”
Audrey Wyckmans
Amper een jaar later begon de 18-jarige Audrey een stage bij haar vader. Omdat ze, ondanks een voorliefde voor mode die ze van thuis had meegekregen, niet wist wat ze wilde doen in het leven. Onder het toeziend oog van een strenge leermeester kreeg ze de kneepjes van het vak mee. “Op stoffenbeurzen moest ik alles bijhouden in het stoffenboek: een staaltje met daarbij het type, de prijs, enzovoort. Alles moest in perfecte kalligrafie geschreven zijn. Ik heb er uren op geoefend. Hij vond dat alles begon bij netheid.”
Rond de eeuwwisseling verschoof de passie van haar papa. Na jaren samenwerken, mocht Audrey het roer overnemen. Jo Wyckmans stortte zich op… visolie. “Mijn vader was een van de eersten in België die zich bezighield met voedingssupplementen. Hij is nu bijna 80 en nog altijd gepassioneerd bezig met zijn merk WHC. Hij zegt altijd: ‘Vroeger maakte ik de vrouw mooi langs buiten, nu langs binnen.’ (lacht)”
Als kersvers creatief directeur gaf Audrey een eigen draai aan het merk. “Mijn vader ging voor een meer preppy, androgyne stijl. Kabeltruien, ruitjes, tweeds… Het kostuum was zijn stokpaardje.” Het vroegere Gigue doet denken aan Britse royalty en Ralph Lauren. “Ik heb er een vrouwelijke draai aan gegeven. Vandaag staan we bekend om onze kleuren, prints, toffe stoffen en comfortabele snits. We houden nog vast aan het idee van een total look, een broek en top die samen een outfit vormen. Maar er mag wat meer verrassing en fantasie in zitten.”
Schuttershofstraat
Audrey gelooft oprecht in een toekomst voor Gigue, ondanks de uitdagingen van de modesector. “Ik voel dat er een publiek is voor ons. Na het faillissement hoorden we vaak: ‘Het kan toch niet dat Gigue verdwijnt?’ Natuurlijk is er een kuising geweest de voorbije jaren. Heel spijtig, want er zaten topmerken tussen. Mer Du Nord, Chine…”
“Ik denk dat er op dit moment genoeg plaats is voor iedereen op de modemarkt. Maar je moet weten wie je bent als merk en daar aan vasthouden”
Audrey Wyckmans
“Ik denk dat er op dit moment genoeg plaats is voor iedereen op de modemarkt. Maar je moet weten wie je bent als merk en daar aan vasthouden. Labels zoals Bellerose of Essentiel, met een duidelijke identiteit, zullen het zeker goed blijven doen. Ik denk dat Gigue daartoe kan behoren.”
Er zijn zelfs al plannen om opnieuw uit te breiden. “Zeven van de acht Gigue-boetieks zijn gesloten door het faillissement. De bedoeling is om er opnieuw een drietal te openen. Het Antwerpse filiaal in de Schuttershofstraat wil ik graag terughebben. Toen de overnemer daar ging kijken, lag de straat nog volledig open. Hij besloot om de winkel te sluiten. Maar het is er heel mooi geworden nu het autovrij is. En ons pand staat nog altijd vrij. Elke keer als ik er voorbijkom, neem ik een foto en stuur ik die naar meneer Vandaele (lacht). We zijn in Antwerpen gestart, het is maar logisch dat we hier een Gigue-winkel hebben, toch?”
