Dorien Ooms Foto: Het Fotohuis

COLUMN: Het grijnzende gezicht van de gasbel

Elke week geeft redacteur Dorien haar zinnige, onzinnige of eigenzinnige kijk op wat geweest is of wat komen gaat. Deze week gaat het in elke krant, op elk journaal en in elk dokterskabinet over hetzelfde: de stijgende energieprijzen. Zowel aan de pomp als op de energierekening zie je dat er wat beweegt. The only way is up? Of niet?

Energie. Het baart ons kopzorgen. Speculaties op de gasprijs, een toenemende vraag en slinkende reserves hebben de immer aanwezige, onzichtbare bron van energie plots een gezicht doen krijgen. En als je goed kijkt, zie je er soms een grijnzende machtshebber in.

Toen ik enkele jaren geleden de keuze moest maken tussen een gasfornuis of eentje op elektriciteit, was het voor de verkoper-zaakvoerder van de winkel overduidelijk. Gas! Dat was er altijd, kwam gewoon langs de voordeur binnen, en rookte zachtjes langs de schouw weer buiten. Contractje afsluiten, factuur betalen: simple comme bonjour. Het wilde idee dat ik opperde, werd op een zacht hoonlachje onthaald. "Als ik nu eens koos voor eentje op elektriciteit, dan kunnen we de energie toch opwekken via zonnepanelen?" Toen was er natuurlijk nog  amper sprake van een huisbatterij, en waren zonnepanelen vooral een goede keuze omdat je er aardig wat subsidies voor kreeg. Sindsdien is de tijdsgeest enorm veranderd.

Intussen voel ik me - na een helse, kostelijke verbouwing minder dan een decennium geleden - een beetje ongemakkelijk bij de situatie. Aardgas is zowat de basis van behaaglijkheid in mijn huis: een zalig warme douche, een warme maaltijd en warme voetjes in de winter dankzij de vloerverwarming. Intussen zie ik elke dag de prijs op mijn factuur stijgen en merk ik dat gezinnen het moeilijk krijgen. Anderzijds zijn er vergunningsslagen aan de gang omdat men absoluut nieuwe gascentrales wil bouwen, voor onze elektriciteit. Er is natuurlijk iets voor te zeggen, evenwel er goede argumenten zijn om het vooral niet te doen.

Mijn vader had nog een zieke boom te rooien op het veld. "Tja, we zullen het hout maar zelf bijhouden. Je weet niet waar het naartoe gaat met de prijzen van gas en olie." Maar ik maakte hem er attent op dat de houtkachel misschien ook op de schop gaat. "Hoe lang zullen we dat vuurtje nog mogen aanmaken?"

Zonder energie zijn we niets. Er zijn zo veel knappe moderne technologieën, maar de transitie naar het nieuwe normaal doet veel mensen toch veel pijn. De gasprijzen stijgen intussen. Groene elektriciteit is er niet genoeg, en zou aangevuld moeten worden met elektriciteit ... uit gas? Gaat dan binnenkort de elektriciteit ook zo fors stijgen in prijs? De transitie naar groene energie is een fantastisch gegeven, zonder twijfel. Maar ik ben wel benieuwd hoe de man-in-de-straat deze overgang zal verteren, want uiteindelijk moet de rekening toch uit zijn eigen portefeuille betaald worden.