Dorien Ooms (Het Fotohuis)

COLUMN : Over regels, boetes en de stok die meer voor dan achter de deur staat.

Elke vrijdag geeft redacteur Dorien haar zinnige, onzinnige of eigenzinnige kijk op de voorbije week. Deze week deden de regels haar ogen even rollen.

Juffrouw Maria(*) was de strenge. Haar stem kraakte 30 jaar geleden, en in mijn beleving was ze even oud als ze vandaag waarschijnlijk zou zijn: een oude, waardige juffrouw die ons, bange kindertjes, door het schooljaar zou loodsen: de jassen - ze zei 'mantels' - aan de kapstok, de boekentassen aan de haak. Alles netjes, correct en juist. Er was geen ruimte voor misverstanden in de klas van juffrouw Maria.

Ze maakte me tot de brave, flinke meid die ik vandaag ben. Altijd streep 50 in de bebouwde kom, parkeerschijf netjes leggen en nooit parkeren op de stoep. De vuilbakken op tijd buiten en met de sneeuwschop op straat bij de eerste vlok.

En er was meester Paul, de toffe meester die zo lang vertelde over zijn zorgeloze kindertijd in zijn dorp, dat de schoolbel ging voor het rekenboek openging. Hij, een donkerharige Witte van Zichem die fratsen beleefde met zijn vrienden in de velden.

Hij gaf me de liefde voor verhalen mee, verhalen die je gedachten meenemen naar een wereld hier ver vandaan. Een van geoorloofde verstrooiing, want soms moet je het strakke keurslijf van de agenda even afleggen en je laten meedrijven naar dat spontane moment van plezier.

Voor de nieuwe grammaticaregels van het Nederlands zou meester Paul misschien even fronsen, zijn schouders ophalen en ze zich eigen maken. Juffrouw Maria niet: ze zou het ongeoorloofd vinden om duidelijke regels op de schop te gooien. Zij zijn ondoenbaar, onfatsoenlijk en ongehoord. Komaan, zeg! Hen en hun: om het even wat je kiest, voortaan zijn dergelijke taalfouten OK. Taalpuristen gruwelen ervan (en het spijt me, ik huiverde ook even). Maar het zette me ook aan het denken.

Er zijn al zo veel regels waar we ons aan moeten houden, telkens met straffe van een boete. De vermanende vinger is meestal niet genoeg: een misstap betaal je voortaan cash (of met QR-code). Ik denk dan aan de streng marcherende parkeerwachters in mijn geliefde stad, die me met strakke mondhoek beboeten omdat ik mijn keurig gelegde schijf - tja - op 11 uur in plaats van 10 uur heb gelegd. Zijn 'ha-ha' denk ik er even bij, terwijl ik van de brave man een uitleg en een vriendelijke blik probeer los te peuteren. Tevergeefs.

We blijven intussen al meer dan een jaar in ons kot, tamelijk flink, en hebben in 99% van onze kennissenkring gesnoeid. Sorry: jullie zijn even geen knuffelcontact. Bel maar eens via FaceTime. Elke maand volgen er nieuwe regels, strengere regels, dan weer even soepeler, en telkens weer wordt er met de bijhorende boete gezwaaid: 4.000 euro per lockdownfeestje, 15 euro per fout gelegde parkeerschijf, 250 euro gasboete voor wildplassen. De 'ha-ha' denk ik er telkens bij, hoewel er ongetwijfeld mensen van vlees en bloed achter de boetes en regeltjes zitten.

En onze kinderen genieten intussen van een opvoeding vol zachtheid, liefde, begrip: mild ouderschap zoals het heet. "Nee liefje, je mag niet met je handjes in de choco en dan onze muur aaien, want dan wordt mama verdrietig." Het is hen (of hun?) zo gegund, en ik doe het eerlijk gezegd ook zo. Maar regelmatig maak ik mijn oudste dochter van 10 er voorzichtig attent op dat er een keerpunt komt: een moment dat je in de pas moet lopen, flink moet zijn, de regels moet volgen. Het moment dat je groot bent geworden. "Stel je netjes voor, eet zoals het hoort en zeg u, u, u."

 

(*) de namen van juf en meester paste ik aan.