Dorien Ooms (Het Fotohuis)

Column: Niet lezen! Privé! Afblijven!

Elke vrijdag geeft redacteur Dorien haar zinnige, onzinnige of eigenzinnige kijk op de voorbije week. Deze week deed ze haar inspiratie op zoals elke andere Vlaming: tijdens een wandeling.

 

En plots stond het er: Privaat!

Dreigend, vermanend en midden op een wandelpaadje. Ik kijk er verbaasd naar en voel me een beetje vreemd. Niet dat ik het gebruikte, hoor, maar nu màg het zelfs niet meer.

De eigenaar stelde paal en perk aan de wildgroei van wandelaars. Afblijven! Het bordje oogt stijlvol, in hout met zwart-industriële letters. Weloverwogen was de actie, zeker niet in een opwelling van frustratie. Het staat aan de rand van een schijnbaar wandelweggetje dat voor de voordeur van de hoeve loopt. Het huisje aan het einde van de pad kan ook langs een andere wegenis bereikt worden.

Wandelaars zitten overal, mevrouw, tot in je tuin toe als je niet oppast. Zelf gebruikte ik het paadje slechts 2 keer op 15 jaar tijd, en ik durfde amper door de ramen te kijken. Het was een paadje dat ik liever niet gebruikte, omdat het privaat aanvoelde. Nu blijkt het zo te zijn.

Het valt niet te ontkennen dat iedereen wandelt en zoekt naar buitenlucht en -ruimte. De ruimte is ook kleiner, want de landsgrenzen bakenen al maanden onze ‘Wanderlust’ af. Net als water zoeken wandelaars een manier om weg te vloeien naar de beschikbare uitwegen. Je houdt ze niet tegen, tenzij je een dam plaatst – privaat! – of ze afleidt naar een andere weg.

We zijn zo gehecht aan ons bezit. De gekoesterde eigendomsakte van je huis of grond zorgt voor een tweespalt tussen openbare en persoonlijke belangen. In hoeverre ben je baas op je eigen stukje, en is de natuur die erop ligt ook van anderen? Denk nu aan mensen die wonen aan een traject van de ‘leidingstraat’ die onze stille Kempen zal doorkruisen, of de landbouwers die hun bedrijf dreigen te verliezen of niet meer mogen uitbouwen. Wordt die gekoesterde grond met één pennenstreek uit hun handen gegrist?

Het is een hoofdbreker voor alle niveaus en besturen, en zorgt ook bij eigenaars voor spanningen. Een stad roept haar bewoners op om de verharde voortuinen terug aan de natuur te geven, en dringt hun wagens terug op de beschikbare parkeerplaatsen op straat. Awoe! Het grondwater zal er nochtans wel bij varen.

Moraal van het verhaal? Een wandeling verzet je zinnen. Het haalt je even uit de sleur van je werk en inspireert je tot nieuwe gedachten. Ik doe het al jaren, elke middag even de deur uit. Jaren geleden keken mijn stadse collega’s vreemd op van die gewoonte. Intussen zijn ook zij wandelaars geworden, tot frustratie van rustig wonende huiseigenaars, die genoopt worden om stijlvolle bordjes op de rand van hun grond te moeten plaatsen.