"Het bedrijf is gestart in 1964 door mijn vader en zijn vennoot", zo begint Mario Timmers. "De ene was Wouters, mijn vader Timmers, vandaar de naam Woutim... In de jaren '70 is pa even uit het bedrijf geweest, om nadien het volledig over te nemen toen zijn vennoot geen opvolging had. In de jaren '80 zijn we verhuisd naar Kleine Brogel en in 1993 ben ik zelf in de zaak gestapt. We hadden toen 16 personeelsleden en een omzet van zo'n 400.000 euro. Ik kocht meteen de helft van de aandelen en ging samen met mijn vader het bedrijf aansturen. Als boekhouder had ik geen schoolse opleiding in het vak gekregen, maar uiteraard had ik wel de praktijkervaring omdat ik het schilderen en behangen met de paplepel had binnengekregen. Het technische aspect interesseerde me wel, en vooral het commerciële was eerder een taak voor mij. We wisten stelselmatig te groeien, en hebben dan dankzij een aantal grote klanten zoals Kinepolis, Decathlon, Metro of Center Parcs een flinke sprong kunnen maken. De grote jongens namen ons ook mee voor hun buitenlandse projecten, en zo ging het opeens snel..."
Als voorgerecht serveerde chef Marc van Mardaga een hamachi met advocado, ‘nduja en jonge venkel. De bijhorende wijn: Grüner Vertiner van Buchegger in Oostenrijk.
De boekhouder in Mario Timmers bracht wel een nieuwe visie op de bedrijfsvoering naar boven. “Ik zag vooral dat in de wintermaanden de vaste kosten bleven doorlopen terwijl we buiten niet veel konden doen. Vandaar dat het aanbod werd uitgebreid met interieurwerkzaamheden. We zijn ook de volledige binnenafwerking voor onze rekening gaan nemen, zoals het leggen van vloeren, plaatsen van meubilair, decoratie, enzovoort. Zo blijven onze mensen het jaar rond bezig. We hebben bovendien de doelgroep vergroot en een aantal strategische overnames gedaan van Vlaamse bedrijven die een complementair aanbod en hoog kwaliteitsniveau hebben. (Onder meer verfgroothandel Roux is voor 50% van Woutim). Vandaar dat we nu het hele land kunnen bedienen met totale interieurprojecten.”
Een keuze die Woutim geen windeieren heeft gelegd. Het Peerse bedrijf haalt een omzet van zo’n 50 miljoen euro en heeft 130 mensen op de payroll. Exclusief freelancers en onderaannemers. “Ik had eerlijk gezegd zelf niet gedacht dat het zo’n vaart zou lopen”, bekent Mario Timmers. “We zijn niet gefocust op groeien an sich. We willen het zo goed mogelijk doen en bekijken de opportuniteiten die passeren, dat wel. Een beredeneerd risico nemen is ons niet vreemd. En: we hebben een uitstekend team, in alle geledingen. Er is bijna geen verloop. De taken zijn verdeeld volgens ieder zijn specialiteit. Zo neemt Ivo Vrolix bijvoorbeeld het administratieve luik voor zijn rekening. Een hele verademing voor mij, want hoe groter het bedrijf wordt, hoe complexer de procedures. Alleen al de contracten… In de tijd van mijn pa werden opdrachten op een bierkaartje geschreven, of gewoon zelfs mondeling overeengekomen. Vandaag is dat natuurlijk niet meer mogelijk, zeker niet met de buitenlandse orders erbij.”
Als hoofdgerecht van het lunchmenu bij Mardaga kwam een lamskroon in groene kruidenkorst op het bord, vergezeld van rozemarijn en aardappel Boulangère. Als wijn: een pinot noir met cabernet sauvignon van Les 7 Quelles in de Vaucluse, Frankrijk.
Goed tellen, da’s key
Professionele uitdagingen ziet Mario Timmers nog genoeg. “Net zoals alle bedrijfsleiders maak ik me wel wat zorgen over de stijgende kosten”, zegt hij. “De lonen gaan spectaculair omhoog, terwijl elke euro opslag die ik geef, mij 3 euro kost. Dat maakt het moeilijk om competitief te blijven, zeker in het buitenland. Toch overwegen we om nog meer dan nu onze klanten te volgen naar andere landen. Zo kunnen we de grote partners voor langere tijd aan ons binden en houden we de deur dicht voor concurrenten die op dezelfde klanten azen. Maar ook aan de andere kant van de markt moeten we alert zijn. Onze sector heeft een erg lage instapdrempel, waardoor er zich velen geroepen voelen om aan lage prijzen de markt te verstoren. In dat opzicht is het goed dat de vestigingswet op de politieke agenda staat. Voor ons is en blijft het héél belangrijk om juist te tellen: hoeveel tijd gaan we nodig hebben om een project kwalitatief uit te voeren? Als we de kosten goed inschatten, kunnen we onze positie handhaven en uitbreiden.
Als nagerecht van het lunchmenu bij Mardaga: rabarber met dragon en witte chocolade… De dessertwijn was een Cordero San Giorgio Exergia Moscato uit Lombardije, Italië.
Investeren in netwerk
Persoonlijk wil Mario Timmers nog een hele poos het groeitraject van Woutim mee vorm geven. “Ik ben nog maar 52… dus heb ik nog een lange weg te gaan. In 99% van de tijd voel ik nog steeds evenveel overgave en liefde voor het vak als toen ik hier begon”, zegt hij. “Van uitbollen is dan ook geen sprake. Als ik om 5 uur ’s morgens moet opstaan, dan is dat totaal geen probleem. Wat niet wil zeggen dat ik daarnaast niet van het leven kan genieten. In het weekend bijvoorbeeld draai ik de knop helemaal om. 70 tot 75 uur werken per week is meer dan genoeg. Mijn vrouw runt ook 2 bedrijven en heeft het dus ook superdruk, maar in de vrije tijd wordt er niet over het werk gesproken. Als hobby werk ik aan mijn gezondheid. Beetje fitness, met begeleiding van een personal trainer: dat werkt. Ik ben ook stichtend lid van 51-club De Dommel in Peer, waarmee we onder meer de Dommelfeesten voor het goede doel organiseren. Dat nu toch al 23 of 24 jaar lang. Voor de rest staat er ook wel wat bijscholing en netwerking in de agenda. Ik wil up-to-date blijven op vlak van technische, juridische en financiële materies. Commerciële contacten leg ik ook via het lidmaatschap van Humanz, waar interessante partijen mee aan tafel komen. En om echt volledig het werk even achter te laten, trek ik het liefst naar Tenerife. Altijd zonnig, lekker eten en niet te ver: ideaal! Op die manier moet ik het minstens even lang als mijn vader kunnen volhouden. Die is nu 82, en volgt de zaken in het bedrijf nog steeds op. Wat niet wegneemt dat ik mezelf wel misbaar wil maken. Er komt toch een dag dat ik moet loslaten, en dan moet alles prima op de rails staan. Als jouw bedrijf al bij al zo’n 800 monden voedt, heb je een grote verantwoordelijkheid naar de continuïteit. En die ga ik zeker niet uit de weg… Schrijf maar op: het schilderwerk van taaie Timmers is nog lang niet af!”
