De raad van bestuur van POM Limburg wordt paritair samengesteld met vertegenwoordigers van de werkgevers, de vakbonden en de politiek. Van 25 leden gaat het nu naar 33. De bal ging aan het rollen toen VKW Limburg een eigen zetel vroeg, waar het tot op heden een stoeltje van Unizo (als erkend sociaal partner) mocht innemen. Daarop moesten de verhoudingen ook in de andere vertegenwoordigen worden opgetrokken. Niet tot ieders tevredenheid.
“Een raad van bestuur met meer leden dan de provincieraad is te gek om los te lopen”, vindt Frieda Brepoels (NVA). “Dit klinkt als de vermenigvuldiging van de broden. Blijkbaar wil iedereen aan de POM-tafel zitten. En dat kost geld. Belastinggeld. Terwijl de POM 700.000 euro te kort komt voor haar personeelskosten en daarvoor dit jaar wellicht haar reserves moet aanspreken.”
Brepoels vraagt zich ook af waarom andere provincies het met een veel slankere raad van bestuur bij de POM redden. “In Antwerpen – nochtans een provincie met een haven – heeft de POM 15 leden in de raad van bestuur voor dubbel zoveel inwoners en is het directiecomité gewoon de deputatie. Bovendien werken er in Limburg intussen al 40 mensen”, stelt ze vast. “Dat blijft maar groeien, tijdens de vorige legislatuur ging de personeelskost van 1,3 miljoen euro naar 4 miljoen euro. Waarmee de subsidie van de provincie volledig op is.”
“Afbraakvoetbal”
De kritiek valt bij de POM niet in goede aarde. Voorzitter Tom Vandeput: “Dit lijkt op persoonlijk afbraakvoetbal in het nadeel van de goede werking van de POM en van de economische dynamiek in Limburg”, zegt hij. “De zitpenning die de raadsleden ontvangen is evenveel als een gemeenteraadslid krijgt. Dat is 265 euro bruto. Met acht bestuursleden extra betekent dit meerkosten van 2.120 euro bruto per vergadering. Aan maximum 10 vergaderingen per jaar voor een legislatuur van zes jaar wordt dat 127.200 euro extra belastinggeld.”
Volgens Vandeput zijn er nu trouwens niet meer, maar minder mandaten dan vroeger. “In de POM zijn de laatste jaren een aantal andere regionale structuren ingekanteld zoals ERSV, Limburgse Economische Raad (LER) en Resoc. Die hadden allemaal samen nog eens tientallen mandaten.”
Noël Slangen, directeur van de POM, vindt die grote groep aan bestuursleden net een pluspunt. “Een brede vertegenwoordiging betekent ook dat iedereen zijn zeg kan doen en we dus zo neutraal mogelijk zijn.”
En ook de werkgevers hebben hun bedenkingen. Zowel Johann Leten (Voka Limburg) als Ruben Lemmens (VKW Limburg) begrijpen de heisa niet. “De sterkte van Limburg is net dat iedereen hier aan één zeel trekt”, zegt Leten. “Als wij geen vuist maken, holt de Vlaamse ruit ons met 300 kilometer per uur voorbij.”
