Tijdens de afscheidsplechtigheid weerklonken warme herinneringen. Haar zoon Tom vertelde hoe zijn moeder voor iedereen klaarstond en nooit stilzat. “Vandaag nemen we afscheid van een bijzondere vrouw, met een groot hart, een harde werkster en iemand die van alles iets moois kon maken. Huis Perfect was haar trots en haar levenswerk. Elk seizoen bracht ze sfeer: de herfst warm, de zomer vrolijk, en met kerst helemaal feest. Ze deed het allemaal met liefde en oog voor detail.”
De laatste jaren kon Erna door haar ziekte niet meer in de winkel staan, en dat vond ze moeilijk. “Opgeven stond niet in haar woordenboek”, zei Tom. “Ze bleef helpen waar ze kon. Als we ajuinen nodig hadden voor de satés of groenten voor de Chiro, dan deden we die naar boven en sneed zij ze. ‘Als ik mijn handen laat stilvallen,’ zei ze, ‘dan draait de wereld ook niet meer.’”
Diezelfde zorgzaamheid typeerde haar thuis. Ze was de spil van de familie, de vrouw die elk feestje tot in de puntjes voorbereidde. “Ze maakte altijd veel te veel,” glimlachte haar zoon, “maar dat was haar manier om te tonen dat ze gaf om de mensen rondom haar. Je vertrok bij haar met een volle maag en een gevuld hart.” Het faillissement van Huis Perfect eerder dit jaar kwam bijzonder hard aan. “Het voelde alsof ze een stukje van zichzelf verloor”, zei Tom. “Toch bleef ze rustig, samen met papa. ‘’t Is wat dat ’t is,’ zei ze dan, met een glimlach. Dat was typisch mama.” In haar woorden en daden liet ze een duidelijke boodschap na. “Mama heeft heel haar leven hard gewerkt, soms zo hard dat we vergaten waar het echt om draait: liefde, geluk, tijd voor elkaar. Zoveel mensen, zoveel kleur, zoveel warmte, dat is haar nalatenschap.”
Talent
Nicht Uschi sprak met bewondering over haar tante. “Hoe verwonderd was ik vroeger als jonge meid als ik je zoveelste creatie kon bewonderen, in de winkel of boven. Ik stal met mijn ogen. Als ze me nu thuis een complimentje geven voor mijn decoratie, denk ik: ik heb het van de beste geleerd. Jij bracht Huis Perfect tot leven, van Pasen tot Kerst. Zelfs vleeswaren en kazen konden rekenen op jouw talent om ze om te toveren tot de mooiste schotels. Natuurlijk waren er ook moeilijke momenten, maar ach, wie heeft die niet? Jij zei dan gewoon: ‘’t Is wat het is, hè.’”
Ook haar kleindochter Layni richtte zich tot haar moeke. “We hebben zoveel leuke momenten meegemaakt. De laatste twee weken werd alles plots zo concreet. Niemand voelde de pijn die jij elke dag voelde, en ik kan de keuze die je gemaakt hebt, alleen maar bewonderen.” Ze herinnerde zich de vele slaappartijtjes boven de winkel en hoe ze met de karretjes rondcrossen terwijl haar grootvader de kassa aan het maken was. “Als ik of ons Kayla iets vroegen, was het nooit te veel. Je was er altijd, voor iedereen.” Voor Layni was haar moeke niet enkel een grootmoeder, maar een voorbeeld. “De winkel straalde je passie uit. Alles moest er altijd prachtig uitzien. En nieuwjaarsdag, dat was voor de hele familie een dag om naar uit te kijken. De tafels mooi ingedekt, een buffet waar een vijfsterrenrestaurant niet tegenop kon. Moeke, ik zal je altijd herinneren als een sterke, moedige en positieve vrouw. Tenslotte: ’t is wat dat ’t is.”
Passie
Kleinzoon Jef sloot zich daarbij aan. “Een dame met een groot hart, iemand die altijd het beste wilde. Ik had het geluk dat ik je tante Ernie mocht noemen, iets wat niemand anders mocht, en dat typeerde je ook. De laatste jaren waren zwaar, COPD (chronische obstructieve longziekte, red.), borstkanker, maar je bleef sterk. Je wilde leven, genieten, verder gaan. En dat heb je gedaan, in de mate van het mogelijke met bewonderenswaardige kracht.”
Ook hij haalde herinneringen op aan haar kookkunst en levenslust. “Huis Perfect, dat was jouw wereld. Je stond voor kwaliteit, maar ook voor warmte en een lach. En je was de creatieve geest achter de toog.” De plechtigheid was, net als Erna zelf, warm. “Ze zou haar typische blik werpen”, zei haar zoon, “en zeggen: ‘Zie je wel, het is schoon geworden.’” Zo namen familie, vrienden en oud-collega’s afscheid van Erna, die het leven benaderde met haar eigen vaste overtuiging: ’t is wat dat ’t is.
