Ik wil mij vooraf excuseren voor eventuele typfouten die je hieronder zou kunnen tegenkomen. Ik heb namelijk een chronisch tekort aan slaap. En dat is de schuld van de Olympische Spelen.
Ik ben zo iemand die ’s nachts opstaat om sportieve prestaties van onze landgenoten te volgen. Tussen twee wedstrijden in durf ik in de nachtelijke uren ook al eens wegmijmeren. Zo maakte ik mij een van de voorbije nachten de bedenking dat er toch wel heel veel parallellen zijn tussen de sportwereld en de bedrijfswereld.
In beide werelden besluit iemand op een bepaald moment om zich volledig voor iets te smijten. Jarenlang moet alles wijken voor dat ene hogere doel: die droom realiseren. Voor de ene gaat het om winst maken, voor de andere om het behalen van titels en medailles. En zowel de sporter als de bedrijfsleider is pas gelukkig als zijn klanten gelukkig zijn.
Die klanten – of noem ze in het geval van de atleten maar fans - gelukkig maken is geen eenvoudige opdracht die behoorlijk wat druk meebrengt. Die druk werkt soms zo versmachtend dat er af en toe iemand aan bezwijkt. Naomi Osaka, Tom Dumoulin en Simone Biles zijn de bekendste namen. Maar er zijn ook die vele duizenden onbekende mensen die psychische problemen hebben.
Naar de oorzaak daarvan is het wat mij betreft niet lang zoeken. Sommigen wijten het aan de druk van de sociale media. Dat zou best kunnen maar persoonlijk denk ik dat het sociale isolement tijdens de coronacrisis een veel belangrijkere rol speelt.
In een vorig leven was ik verantwoordelijke voor de interne communicatie bij een groot bedrijf. Als er moeilijke boodschappen moesten gecommuniceerd worden probeerde ik in die periode de betrokkenheid van de medewerkers bij het bedrijf te verhogen. Iemand die voelt dat zijn mening er toe doet zal zich zelden in de steek gelaten voelen. Iemand die het gevoel heeft dat hij of zij kan meewerken aan een hoger gemeenschappelijk doel, zal zich minder snel laten afzinken in onverschilligheid. Iemand die voelt dat zijn persoonlijke ambitie ondersteund wordt, zal daar nog meer motivatie uithalen.
Maar wat als die rechtstreekse communicatie met de baas/coach en de collega’s/teammaats vervangen wordt door computerschermen die tegen elkaar praten? Wat als je je opdrachten/trainingsprogramma’s krijgt via een mail in plaats van via een briefing? Wat als je geen feedback krijgt van klanten of als je voor lege tribunes speelt? Wat dan?
Ik heb het diepste respect voor sporters die er even uitstappen, net zoals ik nooit minachtend zal doen tegen werknemers die noodgedwongen zo’n break nodig hebben. Aan een medaille is altijd een keerzijde. Zelfs bij diegenen die geen medaille winnen.
