‘Het nieuwe normaal’, zo wordt de situatie waarin we ons nu al bijna een jaar bevinden wel eens omschreven. Ik weet niet hoe het bij u zit, maar ik vind dit nog steeds niet normaal.
Dat bleek gisteren nog maar eens toen ik een friet met mayonaise in mijn mond wou steken en vergat dat ik mijn mondmasker nog op had. Niet langer dan een week geleden had ik mijzelf ook al eens besmost toen bleek dat het niet echt handig is om iets te drinken met een masker voor je mond.
Ook andersom kan ik het. Vorig weekend liep ik al zeker tien minuten in de supermarkt toen er een winkelbediende naar mij kwam. “Mijnheer, zou u alstublieft een mondmasker willen opzetten?”, vroeg de dame vriendelijk maar gedecideerd.
Als ik op reportage ben en ik wil een foto nemen van iemand, dan vraag ik altijd of ze het zouden zien zitten om het mondmasker eventjes af te nemen. Het is niet de eerste die me dan aankijkt alsof ik net vroeg om zich helemaal uit te kleden. Tot voor enkele maanden had ik ook de gewoonte om reflexmatig mijn hand uit te steken toen ik ergens toekwam voor een interview. De mensen bekeken mij telkens alsof ik een pistool op hen richtte.
Nee, het ‘nieuwe normaal’ is niet aan mij besteed.
Zo verlies ik ook minstens een paar keer per week de tijd uit het oog en is het de avondklok al ingegaan als ik nog een avondwandeling wil maken met de hond. Het is niet de eerste keer dat ik met hond en al wegduik achter een haag als ik toch nog een wagen zie afkomen in de straat. Logischerwijze is de kans immers groot dat het een patrouillerende politiewagen is.
Ik ben dan ook blij dat vandaag de eerste vaccinaties starten in onze regio. Weliswaar voorlopig alleen voor het zorgpersoneel. Maar ik vermoed dat er snel een tijd zal komen dat er ook in ons land meer mensen een prikje hebben gekregen, dan dat er mensen zijn die net naar de kapper zijn geweest.
Ik kijk ernaar uit om weer in het oude normaal te leven.
