De beelden van de watersnood in Wallonië staan nog altijd op mijn netvlies gebrand. Ondertussen zijn er al 37 dodelijke slachtoffers te betreuren en ik las ergens dat meer dan 10.000 mensen tijdelijk of definitief op zoek moeten naar een nieuw onderkomen.
Op zo’n ogenblikken kan een mens de eigen kleine problemen wat beter relativeren. Dat merkte ik de afgelopen week ook bij mezelf.
Zoals iedere avond maakte ik een wandeling met de hond. Ik was op dat ogenblik alleen thuis. Toen ik terug thuis kwam van mijn wandeling werkte de afstandsbediening van de garagepoort niet meer en dus geraakte ik niet binnen in mijn eigen huis. Om een lang verhaal kort te maken, er was een elektriciteitspanne in de buurt. Het was dus niet de afstandsbediening die niet werkte. Er was geen stroom.
Op een ander moment zou ik dat wellicht een drama gevonden hebben en meteen familieleden bellen die een sleutel hebben van mijn woning. Nu was er meteen het besef dat het om een banaal luxeprobleem ging en dus wachtte ik samen met mijn hond geduldig tot de elektriciteitspanne was opgelost. Dat was al na minder dan een half uur het geval.
Dat is peanuts in vergelijking met wat de mensen in het zuiden van ons land meemaken. Diegenen die hun huis nog hebben zitten wellicht nog dagen zonder elektriciteit, nog weken zonder drinkbaar water en nog maanden zonder gas.
Zodra mijn garagepoort terug openging ben ik dan ook meteen aan mijn computer gaan zitten om een kleine bijdrage te storten op de rekening van het Rode Kruis. Ik was zelfs een beetje beschaamd dat daar eerst de elektriciteit moest voor uitvallen.
