De kans dat je ooit al echt hebt stilgestaan bij welke sloten er in de deuren in je woning zitten, is wellicht klein. De kans dat die sloten afkomstig zijn van de Mechelse fabrikant Dyla, is echter wel reëel. Al honderd jaar is het bedrijf, dat gevestigd is in de Lakenmakersstraat in de wijk Nekkerspoel, een gevestigde waarde in de sector. Maar een eeuw nadat Serrurerie de la Dyle werd opgericht, worden de allerlaatste sloten afgewerkt.
“Ik heb ons familiebedrijf altijd met heel veel passie geleid”, zegt zaakvoerder Bart Roelants. Hij is één van de nazaten van Pierre De Bondt, die Dyla uit de grond stampte. “Ik ben ook trots op het verhaal dat we geschreven hebben. We zijn altijd onafhankelijk gebleven, hebben toch een mooie plek veroverd in de sector en zijn nooit failliet gegaan. We hebben soms zwarte sneeuw gezien, maar er waren ook veel mooie en succesvolle momenten.”
Toch komt er nu wel een einde aan de Mechelse slotenfabriek. “De uitdagingen zijn simpelweg te groot geworden”, zegt Roelants. “Ik kijk dan vooral naar de loonkosten. Die zijn immens gestegen. Vroeger werkten we met bijna vijftig mensen in de fabriek, nu nog slechts met vier. De job is ook bijna volledig uitgestorven. Lange tijd stond ze op de lijst van knelpuntberoepen, maar zelfs dat is niet meer het geval, want er is nauwelijks nog productie in ons land.”
Roemenië en China
In Zulte en in Nieuwpoort zijn er nog concurrenten van Dyla. “Maar hun situatie is anders”, klinkt het. “Zij verhuisden hun productielijnen lange tijd geleden al naar Zuid-Europa, Roemenië of China, waardoor de kosten veel lager liggen. Ik had dat ook kunnen doen, dan had Dyla misschien nog een toekomst, maar ik zie dat echt niet zitten. Bovendien moet je dan opnieuw mensen opleiden, terwijl je de ervaring van het personeel hier onmogelijk zomaar kan vervangen.”
Niet alleen de loonkosten dreigden een groot probleem te worden voor het bedrijf. “Er zijn nog zo veel meer uitdagingen waar we mee te maken krijgen”, zegt Roelants. “Denk maar aan de vergunningsregels die steeds strenger worden. Vroeger was de Lakenmakersstraat een straat vol fabrieken en nijverheid, maar nu is het een woonstraat. Dat maakt het lastig om te vernieuwen of uit te breiden. Op het vlak van vergunningen is er veel onzekerheid.”
Minder deuren
Daar komen ook de nieuwe Europese normen voor hang- en sluitwerk en de hogere prijzen voor grondstoffen bij, net als een eerder opvallend obstakel. “Er zijn gewoon veel minder deuren”, stelt Roelants. “Vroeger had ieder huis binnendeuren en die hadden allemaal een slot. Maar in de nieuwbouw van tegenwoordig kom je meteen binnen in een grote leefkeuken waar er geen deuren meer te zien zijn. Dat heeft ook een impact gehad.”
De sloten die bij Dyla de deur uitgaan, worden zo goed als volledig zelf gemaakt. “Uiteraard komen sommige onderdelen van leveranciers, maar de carrosserie van het slot wordt hier ter plaatse gemaakt. Het begint als een metalen plaat en eindigt als een stevig slot. Bovendien hebben we altijd een heel ruim assortiment gehad en werkten we echt op maat van klanten en de markt. Ik mag zeggen dat we daardoor een goede naam hadden.”
“Al zorgde het enorm uitgebreide gamma ook wel voor uitdagingen, want zoiets brengt natuurlijk meer kosten met zich mee dan wanneer je een beperkt assortiment hebt. Bovendien waren onze producten soms misschien iets te duurzaam”, merkt Roelants op. “We hebben altijd gestreefd naar de beste kwaliteit, maar als je het louter commercieel bekijkt gingen de sloten vaak te lang mee voor hun beperkte prijs.”
20 procent duurder
“De markt is door de jaren heen sterk veranderd”, klinkt het. “We hebben altijd geprobeerd om mee te gaan, maar nu moeten we toegeven dat er geen toekomst meer in zit. Het ging enkel nog om overleven. De materialen zijn veranderd en de productie is overal verhuisd naar lageloonlanden. Dat maakte ons nu al 20 procent duurder dan de concurrenten. België is niet langer het geschikte land om een fabriek als deze voort te zetten, en daarom zetten we er nu een punt achter.”
“Dat doe ik liever op deze manier dan met een faillissement”, zegt Roelants. “We hebben onze klanten eind vorig jaar op de hoogte gebracht en ze hebben nog massaal bestellingen geplaatst, zodat ze nog een tijdje voort kunnen. Het heeft er zelfs voor gezorgd dat we nog wat langer zijn open gebleven dan initieel gepland. Maar nu worden effectief de laatste sloten afgewerkt. Tegen het einde van april is het definitief gedaan met Dyla.”
Opluchting
Dat zorgt bij de zaakvoerder voor een zekere opluchting. “Het was echt geen evidente beslissing. Niemand sluit graag een familiebedrijf dat honderd jaar bestaat, maar het is de enige juiste keuze”, zegt hij. “Ik vind het spijtig, maar ik heb in mijn hoofd eigenlijk al afscheid genomen van de firma. Dat maakt het nu wat draaglijker. Ik ben vooral ook heel dankbaar voor de 33 mooie jaren die ik hier zelf heb mogen werken.”
