Clement ‘Bob’ Van Pottelbergh overleed zaterdag 7 juni zoals velen hem kenden: met een glimlach op het gezicht. De 91-jarige opticien uit Bornem leed aan Parkinson. Hij laat zijn vrouw Emilienne, twee kinderen, vier kleinkinderen en één achterkleinkind na. “Het laatste jaar werd het moeilijker om met hem te praten”, zegt zijn zoon Koen Van Pottelbergh, de ‘Brillenman’ van Mechelen. “Maar ik zeg altijd: wij zijn opticiens, wij spreken met onze ogen. Tot op het einde vonden we elkaar.”
Het overlijden van Bob kwam hard aan in Bornem, waar hij bijzonder geliefd was. “Ik stond echt versteld van hoeveel reacties we kregen”, zegt Koen. “Maandag was ik op de markt in Bornem, en heel veel mensen spraken me aan. Hij was enorm graag gezien. Omgekeerd was ook iedereen welkom in zijn winkel. Je kreeg altijd een glimlach van hem, en kinderen kregen steevast een snoepje.”
Achter de bijnaam schuilt een grappige anekdote. “Want ‘Bob’ en ‘Clement’ hebben natuurlijk niets met elkaar te maken”, lacht Koen. “Onze pa kroop als kind altijd onder de tafel, net als de hond toen. Zijn moeder wist soms niet goed wie van de twee er zat, en riep dan ‘bobob’ om de hond, of hem, onder de tafel uit te krijgen. Na een tijdje noemde iedereen hem Bob.”
Copain
Bob was eigenlijk afkomstig uit Erenbodegem bij Aalst, maar verloor zijn hart aan Bornem. Het Oilsjters heeft hij nooit verleerd. “Zijn eerste optiekzaak opende hij in de Boomstraat in 1961”, vertelt Koen. “Daarna woonden mijn ouders ongeveer zes jaar in de Kloosterstraat. In 1966 kochten ze het huis in de Stationsstraat waar ik geboren ben. Daar hebben ze vijftig jaar hun zaak gehad.”
Iedereen kwam bij Van Pottelbergh over de vloer. Gezichten herkende hij meteen, namen iets minder. “Maar hij had daar een truukje voor. Mannen sprak hij aan met ‘copain’. De namen van vrouwen kon hij zich beter herinneren”, lacht zijn zoon. “Mijn vader heeft ontzettend hard gewerkt. De winkel was elke dag open, van negen uur ’s ochtends tot acht uur ’s avonds. Soms stond hij ’s nachts op om mensen te helpen, of repareerde hij op zondagochtend een bril van iemand die de avond ervoor te diep in het glas had gekeken. In al die jaren heb ik hem nooit één slechte dag weten hebben. En dan moet je weten dat toen alles nog met de hand werd geslepen. Het was hard labeur. Mijn pa kwam geregeld thuis met bebloede vingertoppen.”
‘Work hard, play hard’
Er werd hard gewerkt ten huize Van Pottelbergh, maar de bloemetjes moesten ook buiten gezet worden. Bob reed graag rond in mooie wagens, was een gekende tooggast in menig café en een spilfiguur in het Bornemse verenigingsleven. “Hij heeft alle verenigingen gesteund, soms tot bezorgdheid van mijn moeder.”
