Evi Van den Wouwer werd binnenlands geadopteerd toen ze twee maanden oud was. Dat zorgde er samen met enkele andere uitdagende ervaringen voor dat haar leven niet altijd van een leien dakje liep.
In december 2020 werd ze midden in de coronacrisis mama. “Zowel het coronagebeuren als het mama worden haalden mijn leven volledig overhoop. En dat in de meest fantastische zin van het woord. Geadopteerd zijn is de rode draad doorheen mijn leven. Alhoewel ik altijd wist dat ik geadopteerd was, werd er bijna nooit over gesproken. Met vallen en opstaan leerde ik mijn achtergrond accepteren. Ik heb 30 jaar geworsteld met de vraag ‘Wie ben ik?’ en ‘Heb ik het recht hier te zijn?’. Dat uitte zich onder andere in extreem please-gedrag. Ik zocht verschillende keren zelf hulp op, maar had nooit het gevoel écht begrepen te worden rond dit thema. In maart 2021 besloot ik iets te doen met mijn zoektocht naar identiteit. Ik werkte hard. Ik ben mijn eigen website beginnen bouwen, schreef mezelf in voor maar liefst 5 opleidingen, ik verslond verschillende boeken, ... en werkte daarnaast nog voltijds. Op 1 februari start ik als de eerste identiteitscoach in België. Het voelt als een missie die eindelijk tot bloei kan komen. Ik richt mij vooral op mensen boven de 21 jaar. Voordien is iedereen nog in volle ontwikkeling.”
In België worden jaarlijks nog steeds verschillende tientallen kinderen geadopteerd. Toch kennen we bijna niemand die in dat geval is. Het is volgens Evi tekenend voor het taboe dat daar nog over heerst. “Ik merk ook dat veel van die mensen met dezelfde problemen te maken hebben als ik. Gelukkig wordt er nu eindelijk meer gepraat over psychologische hulp.”
Evi wil mensen begeleiden in hun zoektocht naar hun ware ik. Dat is niet alleen vaak een vraag voor mensen die geadopteerd zijn, maar ook mensen die kampen met onzekerheden, identiteitsconflicten, mensen die te maken kregen met pesten, enzovoort. “Het is iets waar steeds meer mensen mee te maken krijgen. Het kritische ook van de sociale media dat altijd meekijkt is daar niet vreemd aan. Wij leven in een maatschappij waar veel kan en veel mag. Maar die hoeveelheid aan keuzes maken het soms ook juist moeilijk. Opgroeiende jongeren spiegelen zich vaak aan hun omgeving. De coaching kijkt niet naar het oppervlakkige maar naar het diepste van jezelf. Coaching moet je ook zien als het vervolg van een therapie. We passen methodieken toe om daar mee aan de slag te gaan. Ik denk bijvoorbeeld aan meditatie.”
Evi legt de laatste hand aan haar praktijkruimte in Tisselt. Voorlopig doet ze haar nieuwe job als bijberoep. “We zien wel hoe het evolueert. Ik vind het vooral belangrijk dat ik iets kan betekenen voor mensen. Ik wil voornamelijk een alertheid of waakzaamheid creêren rond het thema adoptie.”
