Drie jaar geleden besloten mijn vriend en ik om een kitten in huis te nemen. Dat kitten is inmiddels een stevige kater genaamd Bruce. Aangezien hij zijn wilde haren niet echt kwijt raakte en speels en actief bleef, kwam ik op het idee om een tweede katje in huis te nemen. Een speelkameraadje voor Bruce. Als thuiswerkende journalist is het namelijk niet makkelijk om je kat steeds naar behoeven te entertainen tijdens het werk. Zo gezegd zo gedaan, na enkele maanden wachten mochten we onze nieuwe pluizenbol ophalen uit het asiel.
Kleine Lucy is prachtig. Een lapjeskat met vurige rosse plekken afgewisseld door zwart en wit. Haar oogjes steeds alert en staart fier rechtop huppelt ze vrolijk door ons huis. En hoewel we een actieve meid gevraagd hadden om onze kater te entertainen, overstijgt haar energielevel alle verwachtingen. Planten en bloempotten zijn niet langer veilig in huis, eten steelt ze schaamteloos van onder je ogen en bij het kleinste ogenblik gebrek aan aandacht steekt ze een serenade van jewelste op. Haar naam, kort voor Lucifer, heeft ze alvast niet gestolen. Het is een echte duivel.
Maar dan moet het ergste nog komen. Sinds een kleine maand plast Lucy in onze zetel. Ik kan je vertellen, dat is geen lachertje. Kattenpis stinkt en krijg je met de beste wil van de wereld (lees chemische reinigingsmiddelen en tips van Tante Kaat) niet weg. We hebben ook al alles geprobeerd, gaande van een extra kattenbak tot zilverpapier. Wanneer je dan de hele zetel net grondig gekuist hebt en haar even later opnieuw betrapt op een plasje, gaat je bloed echt koken.
Maar als mevrouw zich dan diezelfde avond als een schattige kleine haarbal komt nestelen op je schoot en je liefdevol aankijkt, smelt je toch opnieuw. Hoe kan ik boos blijven op zo’n onschuldig klein wezen? En terwijl ze langzaam spinnend wegdommelt in mijn armen, is alle haat opnieuw verdwenen. We kopen binnenkort wel een nieuwe zetel en vinden ongetwijfeld een oplossing voor het plas-probleem. Tips zijn zeker welkom…
