Woman with insomnia lying in bed with open eyes. Girl in bed suffering insomnia and sleep disorder thinking about his problem at night Woman with insomnia lying in bed with open eyes. Girl in bed suffering insomnia and sleep disorder thinking about his problem at night

Column: Wanneer slapen niet meer gaat

Veel Belgen slapen slecht de laatste tijd. Voor de coronacrisis was er bij 7 à 8 procent van de Belgen sprake van slapeloosheidsklachten. Na de tweede lockdown liep dat percentage op tot maar liefst 29 procent, zo blijkt uit VUB-onderzoek. Bijna één op de drie dus. Ik behoor helaas tot deze groep. Al dat wakker liggen bracht me op het idee voor deze column.

Ken je dat gevoel wanneer je denkt dat de machine van je lichaam defect is? Taken die het normaal als vanzelf uitvoert, zelfstandig draaiend in de achtergrond, wil het plots niet meer doen. Het lijkt alsof er ’s nachts een update uitgevoerd is en nu het hele systeem op zijn gat ligt. Zo voel ik me op dit moment. Want hoe hard ik ook probeer, wat me niet meer lijkt te lukken is inslapen. Ik begin stilaan te denken dat ik het slaaphormoon ‘melatonine’, dat je lichaam nodig heeft om in te dommelen, gewoon niet meer aanmaak. 

Van schone slaapster naar insomnia

Nu moet je weten dat ik normaal een uitstekende slaper ben. Wanneer men mij vraagt welke dingen ik het liefste doe, is slapen daar 1 van. Ik kon het vroeger ook gewoon overal. Als kind heb ik menig trouw- en familiefeest slapend doorgebracht op 2 tegen elkaar aan geschoven stoelen. Ik heb ook altijd veel slaap nodig gehad. Waar mijn vrienden tijdens de studentenjaren met gemak konden uitgaan tot in de vroege uurtjes en vervolgens fris in de les verschenen, ging ik meestal wat vroeger naar huis en had ik nog steeds twee dagen nodig om te recupereren van het slaaptekort.

Dat net ik nu niet meer in slaap kan vallen, weegt heel hard op me. Van recupereren is geen sprake meer, want als midden-twintiger met een eigen onderneming en een huis in opbouw zijn er slechts weinig momenten om op adem te komen. Toch lig ik gemiddeld tot een uur of 3 wakker elke nacht. En ik kan je vertellen, de tijd kruipt traag voorbij als je in je bed ligt te woelen, wachtend op dat moment dat je lichaam de controle overgeeft en het licht uitgaat.

Alles geprobeerd

Een bezoek aan de huisdokter leverde mij het typische slaapadvies op dat ik ook al na wat Googelen had gevonden: geen koffie na de middag (logisch), geen schermen meer vlak voor het slapengaan (iets moeilijker aangezien mijn avonden in lockdown bestaan uit Netflix en tv) en nooit langer dan een half uur wakker liggen in bed. Dat laatste vind ik een lastige, want ik heb steeds het gevoel dat ik elk moment in slaap kan vallen. Opstaan om even iets anders te gaan doen, voelt als opgeven.

Naast deze voor de hand liggende adviezen, heb ik ook al heel wat andere zaken geprobeerd. Ik sliep al op de zetel (wat helpt, maar dan weer zeer slecht is voor mijn rug), we schoven ons bed tegen de andere muur, ik luisterde naar pianomuziek of las een boek. Ook seks voor het slapengaan bleek, tot teleurstelling van mijn partner, helaas niet de oplossing. Het enige wat tijdelijk soelaas bracht, was medicatie, maar toen ook dit niet langer hielp en ik besloot cold turkey af te kicken, werd het probleem natuurlijk alleen maar erger.

Over twee weken heb ik een afspraak bij een psycholoog gespecialiseerd in slaapproblemen. Hopelijk brengt dit mij dichter bij een heerlijke nachtrust. En in tussentijd, blijf ik elke avond proberen…