“Je kan niet zeggen dat de fietsenbranche het goed doet”, zegt stichter en zaakvoerder Christophe Antheunis (55). “Tijdens corona trok iedereen de wandelschoenen aan of sprong op de fiets. De fabrieken en groothandels konden de vraag niet volgen. Er werden gigantische stocks aangelegd.”
“Maar sindsdien viel de verkoop terug en intussen is iedereen die kon of wou al overgestapt op een elektrische fiets, al dan niet in een of andere leasingformule”, zegt Antheunis. “Ook daar is alles weer teruggevallen op normale niveaus. Wie met grote stocks zit, heeft dus een probleem.”
“Studeren was niks voor mij. Op mijn zestiende ben ik in leercontract gegaan bij fietsenmaker Daniël De Bruyne in Zaffelare. Dat was nog een echte ambachtelijke fietsenmaker”
Christophe Antheunis
Antheunis en zijn echtgenote Jessie De Spiegelaere hadden deze dip zien aankomen. “We hebben altijd een voorzichtig beleid gevoerd en zijn stap voor stap gegroeid. Zonder zotte dingen te doen en vooral omdat fietsen onze passie is”, zeggen ze.
Selfmade fietsenmaker
Antheunis is een selfmade man. “Studeren was niks voor mij. Op mijn zestiende ben ik in leercontract gegaan bij fietsenmaker Daniël De Bruyne in Zaffelare. Dat was nog een echte ambachtelijke fietsenmaker. Ik leerde er alles: kaders aan elkaar lassen tot complete fietsen monteren. Nadien werkte ik enkele jaren in een fabriek en in een fietsenzaak in Gent. Maar ’s avonds en in het weekend bleef ik fietsen herstellen in het atelier van Daniël.”
Nadat Antheunis nog twee jaar commercieel vertegenwoordiger was voor het fietsmerk Raleigh zette hij in 2005, op zijn 35ste, de stap naar een eigen zaak. “De eerste jaren huurden we een pand in de Prosper Thuysbaertlaan. Maar dat werd al snel te klein”, zegt hij. “Toen het gebouw in de Groendreef, waar we nu zitten, vrij kwam, zijn we verhuisd. Hier hebben we een grote showroom en stockruimte en kunnen de klanten zien hoe er aan hun fiets gesleuteld wordt in het atelier.
Uit Afghanistan gevlucht
Intussen werken naast Jessie en Christophe nog zes voltijdse werknemers bij Mobibikes. “Vrijwel iedereen die hier werkt hebben we zelf opgeleid”, zegt Antheunis. “We zetten ook in op sociale tewerkstelling. Emran, die als vluchteling uit Afghanistan in België kwam, werkt hier intussen al meer dan acht jaar en heeft veel verantwoordelijkheden gekregen. Ons succes danken we ook aan al onze medewerkers”, zegt het echtpaar.
Zowel Christophe als zijn team volgt de nieuwste technieken op de voet. “Dat is ook nodig. De technologie verandert elke dag. Veel fietsen zijn technische hoogstandjes geworden. Die hebben natuurlijk hun prijs. Want je hebt niet alleen de aankoop van de fiets, ook het onderhoud is veel ingewikkelder en dus ook duurder dan pakweg tien jaar geleden. Maar anderzijds blijft onze toekomst verzekerd want een zelfrijdende fiets lijkt er nog niet meteen aan te komen.”
