Jean-Marc droomde al lang van een eigen restaurant, een droom die ook zijn partner Anna wel genegen was. Want als telg uit een kroostrijk gezin van Italiaanse immigranten uit Houthalen had ze al verschillende broers in de horeca zien stappen. “We wilden allemaal een beter leven dan dat van onze ouders”, blikt ze terug. “Mijn ouders waren naar België gekomen om in de mijn te werken, een hard leven.”
Twee broers hadden in Geel al een Italiaans restaurant geopend, later zou nog een andere broer in Houthalen met een Italiaans restaurant van start gaan. Met een vierde broer en diens vrouw, zouden Anna en Jean-Marc daarom ook een restaurant beginnen. Hun zoektocht naar een geschikt pand bracht het viertal 35 jaar geleden naar Tremelo. In een pand waar vroeger een bank was gehuisvest vonden ze hun stek.
Bobo
“Mijn broer ging met zijn gezin boven de zaak wonen”, vertelt ze. “Samen huurden we het hele pand van de vroegere eigenaars van Bobo die het hadden gekocht.” Toen ze zes jaar later de kans kregen alles te kopen, twijfelden ze niet lang. “De huurprijzen waren toen enorm hoog”, herinnert Anna zich.
Enkele jaren later zette Anna het restaurant alleen met haar partner verder, haar broer zou een eigen zaak in Leuven openen. Vijftien jaar geleden kreeg het pand een grondige facelift.
Wat doorheen al die jaren niet veranderde, was de rolverdeling. De plaats van Jean-Marc was in de keuken, Anna was het bekende gezicht in de zaal dat in de toekomst enorm zal gemist worden.
“We hebben echt moeten werken voor onze plaats hier in de gemeenschap”, bekent ze. “We waren niet van hier en dat was in die tijd nog niet echt evident. Het heeft echt wel een hele tijd geduurd voor we hier vrienden hadden.”
Koekenzingen
Het koppel moest zich ook op andere vlakken flink aanpassen. “Toen we hier in het begin stonden, hoorden we plots over koekenzingen”, vertelt ze. “We kenden dat fenomeen niet en er werd ons verteld dat we op 31 december ongeveer 1.200 kinderen mochten ontvangen.” Twee dagen had ze om voldoende snoepgoed te vinden. “In de winkels was alles bijna uitverkocht”, blikt ze terug. “Iedereen had zich natuurlijk goed voorbereid, maar wij woonden hier nog maar een paar maanden.”
Intussen komen er geen 1.200 kinderen meer koekenzingen, maar slechts 200. Tijden veranderen. “Wij hebben hier nog de gouden tijden gekend”, vertelt Anna. “Met veel cafés en restaurants. We hebben geen dag spijt gehad van onze keuze om hier een restaurant te starten. Ik zou het zo opnieuw doen. Geen dag heb ik hier tegen mijn zin gewerkt.”
“Tot 30 maart zit onze agenda goed vol”, vervolgt ze. “Veel mensen willen nog graag een laatste keer langskomen en afscheid nemen. Maar het werk zelf, dat werd een beetje zwaar. Ik heb in totaal 46 jaar gewerkt, mijn man zelfs 50 jaar. Het wordt tijd om gewoon van het leven te genieten.”
