Marie-Claire Van der Stichele was een Sinterklaaskind. Ze werd geboren op die symbolische dag in 1935. In die zin was ze misschien wel voorbestemd om een leven lang veel aan en om anderen te geven.
Na haar humaniora Grieks-Latijnse (Onze-Lieve-Vrouw van Vlaanderen in Kortrijk), trok ze naar Leuven om er licentiaat Romaanse Filologie te studeren. Na een carrière van ruim 25 jaar in het onderwijs (onder meer aan de toenmalige Hantal), werd ze midden de jaren tachtig (1985) gedeputeerde van de provincie West-Vlaanderen. Ze beheerde er zonder grootspraak maar met diepgang een brede pleiade aan bevoegdheden, en dat met een mix van inzet en inzicht. Haar innemende persoonlijkheid, haar grote intellectuele bagage en haar diep maatschappelijk engagement maakten indruk op iedereen.
Corifee en promotor van de samenwerking met de buren
Ze wierp zich binnen haar bevoegdheid ook op als grote promotor van de prille en nog ontluikende samenwerking met en toenadering tot de buren in Zeeland enerzijds en uit Noord-Frankrijk en Henegouwen anderzijds. Een believer, een pionier en een bruggenbouwer avant-la-lettre en de perfecte emanatie van wat Pierre Mauroy ooit omschreef als ‘Vous mettrez du bleu au ciel‘.
In tandem met gouverneur Paul Breyne schreef ze in het hoofdstuk van de grensoverschrijdende samenwerking zonder meer geschiedenis. Ook toen ze député af was (in 2000) bleef ze zich danig interesseren aan le transfrontalier, en dat in de rol van achtereenvolgens opdrachthouder voor de provincie, en medestichter-bestuurder van Transforum (organisatie die het middenveld nader tot elkaar wilde brengen).
Achter de schermen droeg ze ook meer dan één steentje bij tot het tot stand komen van twee Eurometropolen (Rijsel-Kortrijk-Doornik en West-Vlaanderen-Noord-Franse kustregio).
Engagement als rode draad
Als er één iets was wat haar een leven lang dreef, dan was het engagement. Onvoorwaardelijk engagement. Dat levensdoel vulde ze in met een bescheidenheid en een authenticiteit die als het ware zijn gelijke niet kende.
Haar constructief kritische zin – om de zaken vooruit te laten gaan – was ook één van haar grote kenmerken. Over het gebrek aan invulling van de grenspost van Rekkem-Ferrain bijvoorbeeld liet ze wat graag haar stem horen, maar nooit chagrijnig natrappend, wel altijd met het oog op ‘de zaken in beweging krijgen’. Gründlichheit als keurmerk, sérieux als onbetwiste meerwaarde.
Marie-Claire Van der Stichele zal voor altijd herinnerd worden als een dame die in haar actieve leven haar mannetje wist te staan in een toen nog vooral door mannen gedomineerde wereld. Ze nam haar maatschappelijk engagement, vanuit een diep gewortelde christelijke overtuiging, ook op in tal van verenigingen zoals Zonta, de dameskring voor Europese Vriendschap of in het kader van de Rozentuin waar ze voorzitter was van de permanente jury.
Marie-Claire Van der Stichele kreeg tijdens haar actieve leven dan ook een reeks onderscheidingen die er niet om liegen maar waar de bescheiden persoon die ze altijd is geweest, zelf nooit om gevraagd had. Maar het zegt alles over de waardering die ze genoot in de buitenwereld, in eigen regio of elders: Ridder in de Leopoldsorde (1993), Médaille de l’Ordre National du Mérite France (1992), Chevalier dans l’Ordre des Palmes Académiques France (1997), Laureaat van de CDE Prijs 2000 (Christen Democraten voor Europa).
Marie-Claire Van der Stichele sleet de laatste jaren van haar leven in een rusthuis hartje Kortrijk, waar ze haar ziekte en langzame aftakeling moedig én waardig droeg. Ze laat drie kinderen na (waaronder Tom Van der Stichele, bekend van de Wevelgemse autogroep Top Motors) en elf kleinkinderen. Haar man, de charismatische topondernemer en streekpromotor Marc Van der Stichele, stierf in 2017. De redactie van Made in West-Vlaanderen wenst via deze weg aan de familie haar medeleven te betuigen bij dit groot verlies.
(KC)
