“Lang niet iedereen kent hier nu iedereen”, spreekt Steph Erauw de genodigden op het eeuwfeest van zijn café toe. Hij laat even een stilte vallen en zegt dan: “Maar straks wel.”
De aanwezigen gaan staan en juichen de cafébaas toe, want elke aanwezige weet precies wat Steph bedoelt. Je kunt op gelijk welk moment het café in de Maria Pijpelinckxstraat binnenstappen en binnen de twee minuten heb je een geanimeerde babbel met iemand die je nooit eerder gezien hebt. En zo is het ook zondagavond, wanneer meer dan 400 stamgasten samen het jubileum vieren. Niet in het café zelf – dat zou niet gelukt zijn – maar recht tegenover de deur in de formidabele feestzaal van Horta.
Begonnen in 1924
Stephs grootouders Maurice en Alice begonnen eraan in 1924, opgevolgd door zijn ouders Hilaire en Maria, tot hij er 32 jaar geleden zelf instapte met Lucia. Drie generaties Erauw, en met zoon William staat nu al de volgende klaar. En ja, ook William kent de mannen van de fanfare van Wiekevorst. Hun fascinerende verhaal is symbolisch voor de magie van het Oud Arsenaal.
In 1991 kwamen de Kempische muzikanten voor het eerst spelen op de Meir, op de woensdag tussen Kerstmis en Nieuwjaar. Vier trompettisten, twee tubaspelers en een slagwerker. En dat eerste jaar kwamen ze achteraf per toeval in Het Oud Arsenaal terecht. Daar speelden ze ‘uit de klak’: verzoeknummers, drinkliederen, Antwaaarpe… Vraag het, ze spelen het. Het begin van een wonderbaarlijke traditie.
Elke jaar kwamen ze terug. Dat verhaal verspreidde zich door de stad en na een tijdje was het onmogelijk om op de woensdag tussen Kerst en Nieuw nog binnen te geraken in het café. Er moesten mensen buiten stappen vóór de muzikanten zelf binnen geraakten. Een van de tubaspelers is trouwens Luc Vleugels, de man die tussen 2007 en 2021 burgemeester was van Heist-op-den-Berg. Maar in Antwerpen herkende niemand hem. Dat vond hij zalig. Hij vertelt zondagavond het verhaal van de vrouw die de muzikanten op een zéér koude woensdag bij haar thuis uitnodigde voor de lunch om zich te komen verwarmen. “Wij spreken nog altijd elk jaar voor ons optreden in Het Oud Arsenaal af met Maria”, zegt Luc, die de spirit van het café niet beter kon symboliseren.
Wiekevorst
De klandizie van Het Oud Arsenaal bestaat voor 90 procent uit Antwerpenaars, en voor 10 procent uit mensen die hevig verlangen dat ze in Antwerpen wonen, en dat alleen maar om vaker te kunnen binnen springen in Het Oud Arsenaal.
Zoals Russ en Steve. Wiekevorst is niet bij de deur, maar Beckenham, in het zuiden van Londen, is nog net iets verder. Russ en Steve speelden daar bij de Old Dunstonians, een rugbyclub die in 1993 een vriendschappelijke wedstrijd kwam spelen tegen de Antwerp Bricks, een club die alleen zo heette omdat hun veld daadwerkelijk uit stenen bestond. De Engelsen logeerden in het Theater Hotel in de Arenbergstraat en ze hadden gehoord dat ze, als ze een stapje in de wereld wilden zetten, zeker moesten langsgaan in Het Oud Arsenaal. Dat deden ze en ze vonden Steph en Lucia zo geweldig dat ze elk jaar terugkwamen. Eén keer met meer dan 50 man, waarop ze prompt de volledige drankvoorraad soldaat maakten. Engelsen! Russ vertelt dat Steph een keer een wedstrijd met hen had meegespeeld en dat hij zo goed was in rugby dat ze niet anders konden dan tot in het einde van hun dagen hun eeuwige solidariteit aan hem te beloven.
Hetzelfde gevoel leeft bij alle aanwezigen zondagavond, ook bij degenen die niet op 500 kilometer, maar zelfs op minder van 500 meter van het café wonen. Het Oud Arsenaal is een instituut, vastgeankerd in de harten van talloze Antwerpenaars. En daarom is er in de reeks Stadskronieken van het Erfgoedlab van de stad Antwerpen nu ook een schitterend boek verschenen, met foto’s en verhalen uit de oude doos. Vanaf woensdag is het te koop voor 10 euro in de Stadswinkel en in het café zelf. Doe de groeten aan Steph, Lucia en William.
