“Ge moet niet onder de kerktoren blijven hangen”, peperde de vader van Stef Wouters zijn zoon in. “Brood bakken ze overal”, leerde de vader van Karin Leysen zijn dochter. Wijze lessen die het koppel uit Geel nooit zijn vergeten. Al werd het Indonesië, een land waar geen brood wordt gebakken.
“We hebben gewacht totdat onze zonen Jonas en Flor waren afgestudeerd”, zegt Karin, die eerder kleuterjuf was en later onder meer shiatsu massages heeft gegeven. “Ons eerste idee was een verhuis naar Frankrijk, maar de bezoekjes aan Jonas die vier jaar in Jakarta heeft gewerkt, hebben ons van gedacht doen veranderen. Indonesië is een prachtig land, om in rond te reizen en te verblijven, maar ook een haalbare kaart voor ondernemers. De bouwgrond is tien keer goedkoper dan in België. Op een perceel van 15 are hebben we een viersterrenhotel gebouwd met zwembad en zeven kamers, we hebben vijftien personeelsleden. Dat kan omdat het Indonesië is, in Frankrijk was dit met een gelijkaardig budget nooit gelukt.”
Corruptie
Voor het zover was, heeft Stef – die in Geel als salesmanager werkte – na aankomst in Indonesië enkele jaren als general manager in een bouwbedrijf gewerkt. “Interessant, want na twee jaar had ik een groot netwerk uitgebouwd van betrouwbare firma’s waarmee je bouwprojecten kan realiseren. Intussen werk ik als zelfstandig consultant voor buitenlanders die in Indonesië willen investeren in bouwprojecten. Ik zoek de ideale bouwgrond, leg contacten met aannemers en architecten en begeleid het hele project. Een gat in de markt, er wordt hier door Europeanen zeer veel geïnvesteerd.”
“Je moet goed weten met wie je werkt en met wie niet, evident is het niet. Er is veel corruptie. Geld onder tafel helpt om dingen gedaan te krijgen, maar wij hebben alles gerealiseerd zonder een rupiah smeergeld te betalen”
Stef Wouters (59)
De knowhow van Stef heeft ook geholpen bij de bouw van hotel Amazing Lombok Resort, de droom van Karin. “Je moet goed weten met wie je werkt en met wie niet, evident is het niet”, zegt Stef. “Er is veel corruptie. Geld onder tafel helpt om dingen gedaan te krijgen, maar wij hebben alles gerealiseerd zonder een rupiah smeergeld te betalen. Best ook, anders blijven ze proberen.”
Als je Indonesië zegt, denk je meteen aan de parelwitte stranden van Bali. Karin en Stef kozen voor Lombok, een eiland, ook met hagelwitte stranden, maar kleiner, ongeveer een vijfde van België. “Op Bali wil je tegenwoordig niet meer zijn, het is er superdruk, heel toeristisch en erg westers. Het Lloret de Mar van Indonesië, zeg maar”, aldus Karin. “Wij wonen in het zuiden van Lombok, het is hier rustig en heel puur, zowel qua cultuur als qua natuur. Onze gasten herademen als ze vanuit Bali naar hier komen. Op wandelafstand is er mooi strand, acht minuten verder ligt Selong Belanak, genoemd als een van de tien mooiste stranden van Azië.”
Moslimland
Puur en rustig, zegt Karin, maar met andere normen en waarden. “De locals zijn weinig gemotiveerd om hard te werken. Het minimumloon is dan ook maar 150 euro per maand, niet genoeg om van te leven. Daarom wonen families samen, degenen die werk vinden op een tabak- of maïsplantage onderhouden de rest die geen werk heeft. Wij betalen onze mensen een stuk meer, daarom blijven ze ook. Maar het heeft wel tijd en moeite gekost om hen kwaliteit te laten leveren. Een voorbeeld: de huizen hebben hier geen ramen. Dus ramen lappen? Nooit van gehoord. Een Europees toilet? Nooit van gehoord. Tafels, stoelen? Niet gebruikelijk. Intussen zijn we erg trots op onze staff en hun motivatie om er elke dag te staan voor onze gasten.”
“Indonesië is een moslimland, de meeste vrouwen lopen gesluierd”, vervolgt Karin haar verhaal. “De locals kijken op van toeristen die in bikini met de scooter rondrijden, wij trouwens ook, maar er zijn nooit incidenten. Ook ons personeel was in het begin wat onwennig met gasten in badkledij. Verder willen onze koks geen varkensvlees bereiden, dus dat staat niet op ons menu. Behalve Indonesische gerechten als nasi goreng en beef rendang, serveren we ook vol-au-vent, met een likje witte wijn. Dat kan dan weer wel. Alcohol is verkrijgbaar mits vergunning, maar is peperduur. Een fles witte wijn, niet eens van hoge kwaliteit, kost bij de groothandel 15 euro.”
“Indonesië is een moslimland, de meeste vrouwen lopen gesluierd. De locals kijken op van toeristen die in bikini met de scooter rondrijden, wij trouwens ook, maar er zijn nooit incidenten. Ook ons personeel was in het begin wat onwennig met gasten in badkledij”
Karin Leysen (58)
Intussen draait het hotel op volle toeren. Met een constante van dertig graden is het bijna altijd hoogseizoen. Hun eerste gasten zullen Karin en Stef niet gauw vergeten. Zestien militairen van de special forces, gepakt en gezakt met grote kisten vol munitie. “Onze website stond tien minuten online en we waren al volgeboekt. In Lombok was net een circuit aangelegd voor motoGP, met de bedoeling Lombok te promoten als bestemming. De opening, in aanwezigheid van president Widodo, was twee dagen na onze opening. De militairen waren op prospectie om de veiligheid van Widodo te garanderen. Stoere, maar vriendelijke macho’s. Het was ook de dag dat we grootouders zijn geworden. Onvergetelijk.”
Oude dag
Zoon Jonas woont al tien jaar in Qatar, Flor, die tot voor kort op Bali heeft gewoond, is recent met zijn Indonesische vrouw en zoontje Redde naar Italië verhuisd. “Omdat het onderwijssysteem in Indonesië ondermaats is”, zegt Karin. “We bellen wekelijks en zien elkaar minstens twee keer per jaar. Weten dat ze gelukkig zijn is voor ons belangrijker dan dat ze vlakbij wonen. We gaan ook elk jaar naar België om vrienden en familie te zien, ik ga twee keer. Ik mis de festivalcultuur, dit jaar heb ik Werchter en Graspop gedaan.”
Spijt van hun beslissing hebben ze nog niet gehad. “Onze job is mensen gelukkig maken, zowel Karin met het hotel als ik als consultant in de bouw”, zegt Stef. “Wat kan je je meer dromen. Het is een totaal andere levensstijl, het tempo ligt veel lager, met veel minder moetjes en afspraken dan in België, dus minder stress. Daar doen we het voor. ’s Ochtends mag ik alleen niet vergeten zonnecrème te smeren, dus dat valt mee.”
“Zolang we gezond zijn, kunnen we het hier inderdaad nog lang volhouden”, zegt Karin. “De gezondheidszorg is hier niet goed, dus onze oude dag zullen we elders doorbrengen. In België? Zeker niet, dat sombere en donkere weer kunnen we niet meer aan. Het zal een zonnig, zuiders land worden.”
