Ik las de voorbije week ergens dat de rol van Sinterklaas mee evolueert tijdens je leven. Als kind geloof je in de Sint, als puber weet je dat hij niet bestaat, zodra je kinderen hebt speel je zelf voor Sinterklaas en hoe ouder je wordt, hoe meer je fysiek op hem gaat lijken.
Ik zit ergens middenin de twee laatste fases. Ondanks het feit dat mijn dochters allebei gevorderde twintigers zijn, deinzen ze er niet voor terug om mij ongevraagd hun wish list voor Kerst te bezorgen. Voor Sinterklaas konden we ze nog tevreden stellen met een aan huis geleverd ontbijt van een lokale traiteur. Maar voor Kerst mag het volgens hen duidelijk wat meer zijn.
Om het mij extra makkelijk te maken sturen ze ineens ook de link mee van de webshop waar ik hun cadeaus kan bestellen. En in de marge laten ze ook nog weten waarmee ik hun respectievelijke vriendjes een plezier zou kunnen doen.
Bij het bekijken van het wenslijstje – al is het verkleinwoord lijstJE hier niet echt op zijn plaats – besef ik dat ik mijn dochters in het verleden wellicht teveel verwend heb. En dus is het mijn eigen schuld dat hun verwachtingspatroon zo hoog ligt. Je hebt verwend, verwender, verwendst en dan heb je nog de Bosmans sisters, placht ik wel eens te zeggen.
Deze keer heb ik echter slecht nieuws voor hen. Dit jaar doe ik niet mee aan dat wish list gedoe. Ten eerste omdat ik vind dat een cadeau dat je krijgt toch nog altijd een beetje een verrassing moet zijn. Ten tweede omdat de meeste van de links die ze mij doorsturen naar een buitenlandse webshop verwijzen. En dat terwijl ik hier in deze rubriek nota bene al maandenlang aan het pleiten ben om te winkelhieren en lokaal te kopen.
Foei ! Wie niet horen wil moet voelen. Het cadeau wordt een verrassing en naar het kerstdiner hoeven ze dit jaar al helemaal niet te komen. Of mocht dat sowieso niet…
