Jennie Vanlerberghe werd voor haar stichtend werk al uitvoerig gelauwerd, onder meer zelfs door het Koninklijk Paleis. Ze verwierf de titel van barones, maar de eeuwig eenvoudige Jennie heeft meer boodschap aan haar levenswerk: het lot van de vrouwen in Afghanistan op een ander niveau tillen en hen te geven waar ze recht op hebben: een eigen bestaan, vrijheid en respect. In plaats van onderdrukking, onderdanig leven en een wandel als tweede- of derderangsburgers die voor niets deugen.
In de pocketuitgave Vrouwen zonder land (uitgegeven door het Meulebeekse Bibliodroom), zet Vanlerberghe haar ervaring van twee decennia ver op papier: de ontluikende democratie die er geen was, de mooie realisaties met de vrouwenhuizen die Mothers for Peace alsnog uit de grond wist te stampen, het teruggeven van eigen waardigheid aan een groep van mensen die door het regime totaal achteruit werd gesteld. Via taalbaden, via alfabetisering, via basis medisch zorg of via het aanleren van de eerste beginselen van zelfstandig ondernemerschap.
Aangrijpend zijn ook de door merg en been gaande getuigenissen van de medewerkers van Mothers for Peace die in augustus 2021 ternauwernood wisten te ontkomen aan de teruggekeerde Taliban. Eén van de sleutelfiguren van de desk van Mothers for Peace in Kaboel, was de van idealisme overlopende ondernemende Razia Arefi, die hier inmiddels de taal heeft geleerd en vandaag als jobconsultant aan de slag is bij Accent in Kortrijk.
info: www.bibliodroom.be
