“De vakbonden hebben oogkleppen op. Ze blijven bewust blind voor de precaire situatie in de rest van de wereld. Er woedt een oorlog in Europa. In de landen rondom ons wordt daarom een voorzichtig beleid gevoerd en worden de lonen gematigd. In België zien we door de automatische loonindexering de loonkostenhandicap met onze buurlanden zienderogen oplopen, ten koste van onze economie en welvaart. We spelen met vuur en de rekening zal later dubbel betaald worden.”
Dat zegt Bert Mons, gedelegeerd bestuurder van Voka West-Vlaanderen in een reactie en een terugblik op de stakingsdag. De stakers komen in het verweer tegen de algemene malaise in de publieke sector. Die erg wazige motivatie moet het gebrek aan echte argumenten verbergen, vindt Voka. Net deze week werden immers de lonen van overheidspersoneel opnieuw met +2% aangepast, en dat al voor de vierde keer sinds oktober 2021. Wie werkt in de publieke sector heeft door die erg snelle automatische loonindexering een directe compensatie voor de stijgende inflatie.
De publieke sector is daarenboven vandaag al omvangrijk: 1 op de 3 jobs in België is een overheidsjob. Binnen de EU weegt enkel in Zweden en Denemarken de publieke sector nog zwaarder door.
Koopkracht blijft wél toenemen
Wat de vakbonden ook mogen beweren, de gemiddelde koopkracht van de mensen blijft toenemen, berekende Voka nog. Het reëel beschikbare inkomen van de Belgische huishoudens zal volgens de Nationale Bank met 6% groeien in de periode 2022-2024. De lonen compenseren de gestegen inflatie.
Het zijn in de eerste plaats de private werkgevers die de factuur van die inflatie betalen. De loonindexeringen kosten nu al meer dan 22 miljard euro, integraal te betalen door de private sector. De ondernemingen kampen ondertussen zelf met sterk gestegen energiekosten, bevoorradingsproblemen en een aanhoudende krapte op de arbeidsmarkt. Meer dan de helft van de bedrijven geeft aan dat ze die gestegen kosten niet (volledig) kunnen doorrekenen.
“We zouden beter rond de tafel zitten om te werken aan een beter en breder kader voor welvaartscreatie in dit land, in plaats van energie te verspillen aan onverantwoorde en gevaarlijke stakingen”, besluit Bert Mons. “De vakbonden poken daardoor de extremen op en maken toekomstige hervormingen minder waarschijnlijk.”
