Een jaar geleden ging de campagne ‘Limburg gaat klimaatneutraal’ officieel van start. Daarmee werd de aftrap gegeven voor het realiseren van één van de meest verreikende ambities ter wereld op het vlak van klimaatbeleid.
Uit een studie die de provincie in 2010 liet uitvoeren, bleek dat in 2008 in Limburg bijna 10 miljoen ton aan CO2-equivalenten werd uitgestoten. Ongeveer 1,6 miljoen ton daarvan was te wijten aan verplaatsingen van mensen (80 %) en goederen (20 %) op het grondgebied. De volledige resultaten van de studie zijn terug te vinden via www.limburgklimaatneutraal.be onder ‘publicaties’.
Een aanzienlijk deel van die uitstoot is toe te wijzen aan particulier autogebruik. Meestal denken we dan dadelijk aan woonwerkverkeer en de gekende files. Dat is ook waar we met de ‘Afkicken’-campagne op mikken. Maar ook het aandeel autoverplaatsingen in onze vrije tijd neemt hoe langer hoe meer toe. Niet zo verwonderlijk als je kijkt naar het drukke schema dat we onszelf soms opleggen, waardoor de keuze van vervoermiddel voor de werkverplaatsing mee bepaald wordt door de private verplaatsingen die we er net voor- of nadien aan ‘koppelen’.
“’s Ochtends maak ik op weg naar mijn werk een kort ommetje om de kinderen naar school te brengen. Na het werk haast ik mij om mijn dochter bij de nabewaking af te halen en naar de muziekschool te brengen. Nog net genoeg tijd om mijn zoon op te pikken bij een vriendje en hem af te zetten bij het voetbalveld. Dan rijd ik verder naar de winkel om inkopen te doen. Met die inkopen naar huis om al te starten met de voorbereidingen van het avondmaal. Als alles klaar staat, opnieuw de auto in om de kinderen op te halen. Na het eten, huiswerk, wassen en te slapen leggen van de kinderen eindelijk tijd voor mezelf. Ik trakteer mezelf en een vriendin op een bezoek aan de sauna. De ideale relaxatie vóór weekendje Ardennen dat we een half jaar geleden hebben geboekt.”.
Klinkt herkenbaar? Met de fiets of het openbaar vervoer naar het werk lijkt in dit geval een onmogelijke opdracht. De auto is immers ‘noodzakelijk’ om alle taken voor en na tijdig afgerond te krijgen. Maar toch...
Voor een stuk wordt dit schema ons door anderen opgelegd (school, sportclub, …). Het is echter ook een gevolg van onze eigen keuzes. Door betere organisatie en meer samenwerking - bijvoorbeeld met andere ouders - kunnen we misschien al voldoende winst boeken om toch de fiets eens meer van stal te halen. Maar het af en toe nadenken over de haalbaarheid en wenselijkheid van onze keuzes gaat dieper. In onze prestatiemaatschappij staat het maximaal benutten van alle mogelijkheden voor onze kinderen, maar ook voor onszelf, hoog aangeschreven. We kunnen ons de vraag stellen of méér wel altijd beter is. Trager leven is vaak bewuster, gezonder en gelukkiger leven. Klimaatneutraliteit draait ook daar om. Mogelijk een verfrissende gedachte wanneer u morgen de fiets naar het werk neemt?
