Gisteren was ik op een feestje met oud-collega’s. Ik schrijf bewust oud-collega’s en bijvoorbeeld niet ex-collega’s omdat het voorvoegsel ‘oud’ in dit geval zal helpen om hetgeen hieronder staat in de juiste context te plaatsen.
Het zal u niet verbazen dat tijdens de bijeenkomst met deze bende gevorderde vijftigers en prille zestigers het gesprek op een bepaald moment over elektrische fietsen ging. Op onze leeftijd is dat een niet te vermijden thema. “Een elektrische fiets is de kortste weg naar het rusthuis”, beweerde iemand. “Elektrisch fietsen is nog altijd beter dan niet fietsen”, zei iemand anders.
Zelf hield ik mij wijselijk buiten de discussie. Ik heb ze namelijk thuis ook al een paar keer gevoerd. Mijn vrouw is vóór elektrisch fietsen. Niet verwonderlijk, ze is zelfstandig thuisverpleegkundige en komt een ganse dag bij bejaarden die haar vertellen hoe makkelijk zo’n elektrische fiets wel is. Ook al krijgt een aanzienlijk deel van hen op dat moment verzorging omdat ze met hun elektrische tweewieler gevallen zijn.
Ikzelf ben tégen. Ik vind het gezonder om het vermogen uit je eigen lijf te halen in plaats van uit een stopcontact. “Makkelijk gezegd als je een hele dag rondrijdt met een moto”, is steevast de repliek van mijn vrouw.
Ik kan ze geen ongelijk geven. Ik fiets eigenlijk veel te weinig. Hooguit een paar keer per maand. En als ik dan mijn fiets toch al eens van stal haal dan trap ik niet alleen op mijn pedalen maar meestal ook al snel op mijn adem.
Conclusie: een elektrische fiets is dan misschien wel de kortste weg naar het rusthuis. Als ik met mijn traditionele tweewieler een brugberg over moet heb ik soms het gevoel dat ik de kortste weg naar het mortuarium neem.
