Al ruim vier maanden houdt Luc Tack (60) de nieuwe bakkerij op het Gemeenteplein draaiende. Het brood en al het ander lekkers wordt een dertigtal kilometer verderop in ‘s Gravenbrakel gebakken door zijn zoon Gontran, naar wie de zaak ook genoemd is.
Rond 3 uur is hij al uit de veren. “In ’s Gravenbrakel laad ik alles in een koelwagen, om van daaruit naar Linkebeek te rijden. Ik zorg er dan voor dat alles netjes in de bakkerij ligt vooraleer ik om zeven uur ‘s ochtends de deuren open”, vertelt Luc. “Overdag help ik, samen met een of meerdere jobstudenten, de klanten verder. Ik sta ook mee in voor de bediening, want je kan hier ter plaatse iets eten of drinken. Om zes uur ’s avonds sluit ik de bakkerij en begin ik op te ruimen. Nadien rijd ik opnieuw richting ’s Gravenbrakel. Rond 22 uur kruip ik mijn bed in.”
“Je vindt nog maar moeilijk mensen die bereid zijn om ’s nachts te werken.”
Voor de hele familie Tack zijn het lange dagen en korte nachten. “Het enige wat mijn zoon doet, is werken en slapen”, lacht Luc. “Ook voor mijn vrouw Priscilla en mijn schoondochter, die samen de bakkerij in ’s Gravenbrakel open houden, is het zwaar. Net als voor mij. Vijf uur slapen, dat begint door te wegen, zeker op mijn leeftijd. De bakkerij is dan wel dicht op maandag en dinsdag, maar maandagavond al beginnen de eerste voorbereidingen. Anders krijgen we het brood en het gebak niet tijdig klaar. We werken artisanaal, waardoor de bereidingstijden langer zijn.”
Jobstudenten
Versterking is zeker welkom, maar die vinden is volgens Luc gemakkelijker gezegd dan gedaan. “We krijgen wel hulp van jobstudenten, maar in Linkebeek kunnen we nog een vaste kracht gebruiken die iedere dag kan komen zodat ik tussen de opening en de sluiting boven wat kan rusten. We zoeken een verantwoordelijk iemand die van me kan overnemen indien nodig. Het is meer dan enkel brood in zakken stoppen”, zegt Luc.
“Alleen reageert er voorlopig niemand op onze oproep via sociale media en andere kanalen. Hoe dat komt? Geen idee, misschien willen ze meer loon. We zouden bovendien graag iemand hebben die Nederlands kent. Logisch, want onze bakkerij ligt in Vlaanderen en we willen Nederlandstalige klanten verder helpen in hun eigen taal. Maar als we kandidaten informeren over die vereiste, haken ze al helemaal af. Gelukkig hebben we een nicht, die wel het Nederlands machtig is, die geregeld inspringt.”
“Ook Gontran heeft nog iemand extra nodig voor in het atelier, maar die zoektocht verloopt al even moeizaam. Je vindt nog maar moeilijk mensen die bereid zijn om ’s nachts te werken. Zelfs mensen die opgeleid zijn tot bakker, en dus de gebruikelijke werkuren kennen, gaan liever in een supermarkt aan de slag. Daar kunnen ze overdag werken, en dat aan hetzelfde loon.”
Voor Luc wordt het dus nog even op de tanden bijten. “De opstart een tweetal jaar in goede banen leiden, dat is de bedoeling. Ik ga dit zeker geen tien jaar doen. Weet je, mijn vrouw en ik zijn destijds gestopt met ons restaurant omdat we geen leven meer hadden. En nu is dat opnieuw hetzelfde”, lacht Luc. “Spijt hebben we zeker niet. We vinden het belangrijk dat Gontran niet met de verkoop en de administratie moet bezig zijn. Dat is al een zorg minder voor hem. En ik vind het hier zeker fijn werken in het kleine Linkebeek.”
